Η εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές και ο “χρυσός” θάνατος.

Στην Ελλάδα σήμερα διαπράττεται ένα έγκλημα. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, το περιβάλλον και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια θυσιάζονται στο βωμό των επιχειρηματικών συμφερόντων, των πολιτικών φιλοδοξιών και ενός νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, που δείχνει, τώρα στην Ελλάδα, το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του. Ο κόσμος της Χαλκιδικής βιώνει καιρό τώρα τις συνέπειες της πολιτικής της «σωτηρίας της χώρας με οποιοδήποτε τίμημα», σε βάρος της ανθρώπινης ζωής και του περιβάλλοντος.

Το κράτος παραχωρεί την εξόρυξη χρυσού, ένα από τα πιο ακραία «εγκλήματα ανάπτυξης», ως αντίδοτο στην κρίση που γεννήθηκε από καθαυτή την ανάπτυξη. Η εξέλιξη αυτή οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο, όπου, κάθε επανάληψη, καθορίζει μια, όλο και πιο βάρβαρη, εκμετάλλευση.

Ο χειρισμός της ίδιας της ζωής από μια παγκόσμια οικονομική μαφία ορίζει έναν χρυσό θάνατο· ας πούμε, έναν θάνατο φτιαγμένο από χρυσό.

Δεν είναι τυχαίο το ότι η σκανδαλώδης αγορά και πώληση των μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική συνέβη κατά τη διάρκεια της οικονομικής ευημερίας, όταν ελάχιστοι έδιναν σημασία, ενώ η κατασκευή των ορυχείων αρχίζει τώρα με την κρίση. Εδώ ο εκβιασμός είναι σαφής: αν δεν δεχτούμε τις καταφανώς καταστροφικές επιλογές, δεν θα επιβιώσουμε. Η υποχρέωση να ενδώσουμε στον εκβιασμό, που τίθεται από το «δόγμα της ανάπτυξης» (και αφορά τόσο στην αφελή ιδέα της ταύτισης των μικρών, ατομικών συμφερόντων με αυτά των πολυεθνικών, όσο και στην πίστη ότι τα ορυχεία δεν θα είναι κεφαλαιοκεντρικά αλλά εργατοκεντρικά) φανερώνει την υποθήκευση των κοινωνικών αγαθών και του περιβάλλοντος. Μετά την εξόρυξη του χρυσού και σε έναν κύκλο 10 ετών το πολύ, οι εταιρείες θα αποχωρήσουν, αφήνοντας πίσω τους μια ανυπολόγιστη περιβαλλοντική καταστροφή και πολλούς άνεργους. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, με το πρόσχημα της κρίσης, θυσιάζουν το περιβάλλον και το μέλλον για μια ψεύτικη ανάπτυξη. Και το επιτυγχάνουν αυτό, μέσα από νομικές φόρμουλες που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, παρακάμπτοντας κάθε διαδικασία που τυπικά θα μπορούσε να τους καθυστερήσει.

Είναι αλήθεια ότι οι φτωχοί πουλιούνται φθηνότερα. Και οι χώρες που είναι βυθισμένες στο χρέος είναι πρόθυμες να πουλήσουν τα δικαιώματά τους στους επενδυτές. Έτσι, δέχονται την υποτίμηση και την υποβάθμιση των κινδύνων, και το κρυμμένο κόστος εξαφανίζεται από την εξίσωση. Κανέναν δεν ενδιαφέρουν οι προϋποθέσεις για την προστασία του περιβάλλοντος. Όταν η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της, η επένδυση αρχίζει να είναι συμφέρουσα.

Αυτό που πραγματικά προσφέρει η Ελλάδα δεν είναι οι φυσικοί πόροι, αλλά φθηνό εργατικό δυναμικό και κορμιά και δάση προς μόλυνση.

Προφανώς, η ελληνική πολιτεία είναι πρόθυμη να ρισκάρει τα πάντα για να περισώσει ό,τι έχει απομείνει από τη δημοκρατική της μάσκα. Για να ποινικοποιήσει τον αγώνα του λαού, το κράτος υποκρίνεται ότι μπαίνει στη μέση μιας «ανισόρροπης ισορροπίας», αγνοώντας τη νόμιμη βία, που ασκούν οι μονάδες καταστολής και μια ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής κατηγοριών, και στιγματίζοντας όσους αγωνίζονται ως συμμετέχοντες σε «εγκληματική οργάνωση».

Ωστόσο, αν εξετάσουμε προσεκτικά τις εξελίξεις στις Σκουριές, θα δούμε ότι η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός και η αστυνομία που την προστατεύει είναι εκείνοι που ενεργούν ως εγκληματική οργάνωση: στρατιές απελπισμένων εργαζομένων που έχουν συσταθεί από την ίδια την εταιρεία και φτάνουν στο σημείο να επιτίθενται σε άλλους κατοίκους, φράχτες γύρω από το βουνό, σώματα ασφαλείας που απαγορεύουν την πρόσβαση, κάμερες παρακολούθησης και συναγερμού για την προστασία της «ιδιοκτησίας» της εταιρείας, ισχυρές και ήδη μόνιμες αστυνομικές δυνάμεις σηματοδοτούν ένα κλίμα τρομοκρατίας και συνεχούς καταπίεσης. Σ’ αυτά προστίθενται οι εισβολές στα χωριά που αντιστέκονται, η παράνομη λήψη δειγμάτων DNA, η προληπτική σύλληψη κατοίκων με αβάσιμες κατηγορίες. Μια ολόκληρη κοινωνία έχει ποινικοποιηθεί. Ο κατάλογος των κατηγορουμένων και των κατηγοριών αυξάνει συνεχώς και με την κατάρτιση βάσεων γενετικών δεδομένων, δημιουργώντας λίστες «πιθανών εγκληματιών» και πετυχαίνοντας μια πολύ σοβαρότερη και πολύ βαθύτερη μορφή ελέγχου.

Το κίνημα, όμως, συνεχίζει και θα συνεχίσει τις διαμαρτυρίες ενάντια στην εξόρυξη που θα καταστρέψει ζωές και θα προκαλέσει μη αναστρέψιμες βλάβες στο περιβάλλον. Οι εγκληματικές ενέργειες διαπράττονται από τις αρχές, και όχι από την κοινωνία που αντιστέκεται.

Δεν θα επιτρέψουμε σε αυτές τις πολιτικές τρομοκράτησης να επηρεάσουν τη δυναμική του κινήματος. Αυτός ο αγώνας θα δικαιωθεί μόνο μέσα από τη συνέχισή του, την αλληλεγγύη μεταξύ των κινημάτων και την άρνηση υποταγής στους εκβιασμούς, την τρομοκρατία και το «κλίμα ομηρίας» που θέλουν να επιβάλουν. Θα δικαιωθεί μόνο με την απομάκρυνση της εταιρείας και την ακύρωση κάθε δίωξης. Και, ακόμη παραπέρα, θα δικαιωθεί μόνο με την αποδόμηση της ίδιας της ιδέας της ανάπτυξης.

Τι θα μείνει, τελικά, όταν η εταιρεία φύγει, η εξόρυξη τελειώσει και όλη αυτή η «ανάπτυξη» ολοκληρωθεί; Πόσο αποτιμάται το νερό στην περιοχή; Πώς μπορεί να εκτιμηθεί και να αποτιμηθεί σε χρήμα η ίδια η ζωή; Η ανάπτυξη δεν μπορεί να λύσει τα πολύπλευρα προβλήματα της κοινωνίας και του περιβάλλοντος, που έχουν αυξηθεί λόγω της μανίας για κέρδος με κάθε κόστος. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ούτε πολυεθνικές ούτε η «ανάπτυξη» της ελεύθερης αγοράς, αλλά μορφές αλληλέγγυας οικονομίας με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλον.

Η φύση μπορεί, φυσικά, να παράγει οικονομική αξία. Ωστόσο, αυτό που παράγει, στην ουσία, είναι ζωή, και η ζωή δεν είναι ανεξάντλητη. Γι’ αυτό, η προστασία της έχει προτεραιότητα. Αν συνεχίσουμε την εκμετάλλευσή της, θα βρεθούμε σε μια κρίση χωρίς διέξοδο, λόγω της οριστικής καταστροφής κάθε μέσου παραγωγής και ζωής. Η προτεραιότητα αυτή θα μας βοηθήσει να βγούμε από όλες τις εκφάνσεις της κρίσης.

Πρέπει να ξεπεράσουμε την ιδέα της οικονομικής ανάπτυξης. Να ξεπεράσουμε επίσης την εναλλακτική ανάπτυξη και να στοχεύσουμε σε μια κοινωνία οικολογικά βιώσιμη και κοινωνικά δίκαιη, με βάση ένα διαφορετικό σύστημα αξιών.

Ο τόπος μας και η ζωή μας στα χέρια μας.

Διεκδικώντας και ξαναπαίρνοντας στα χέρια μας το χώρο μας και δίνοντας χώρο στις ιδέες μας, μπορούμε να τις απλώσουμε στην κοινωνία, αντανακλώντας ένα ιδανικό μέλλον ισότητας, ελευθερίας και αυτονομίας.

Όχι στη λεηλασία της φύσης.
 Αγώνας για τη γη και την ελευθερία.

Και όπως θα έλεγε ο Όργουελ, «Εάν ο στόχος σου δεν είναι να μείνεις ζωντανός αλλά να παραμείνεις άνθρωπος, τότε τι σημασία έχουν όλα αυτά;»

Πηγή: x-pressed.org